Zo, december is achter de rug. Chris Rea werd na een ruim drie weken durende road trip eindelijk herenigd met zijn gezin, de immer bescheiden Mariah Carey wenste zoals ieder jaar —in tegenstelling tot haar bizarre kleedkamereisen— maar één cadeau voor onder de kerstboom, en een van de weinige overgebleven muzieklegendes uit de jaren ’80, George Michael, beleefde jammerlijk de Last Christmas die hij zo vaak bezong en is voorgoed verzekerd van een topnotering in de Hemelse Honderd.
Columns
Slapeloos
Abrupt schrik ik wakker uit een nogal opwindende droom. Een vluchtige blik op mijn verlichte wekkerdisplay leert me dat het kwart over drie in de nacht is. Ik voel de intense tinteling van een roep der natuur, of beter gezegd: een schreeuw. Ook dat nog. De gedachte dat ik mijn comfortabele bed zal moeten verlaten is moordend en gedurende een moment twijfel ik of ik niet gewoon lekker stronteigenwijs zal blijven liggen. Mijn als verwarmingsdraad van een broodrooster gloeiende plasbuis spreekt subiet mijn weifeling tegen. ‘Eruit, en wel nu!’
Hoor wie knokt daar kind’ren
Zo, november is achter de rug. Geert Wilders is veroordeeld tot een marrokkaanbetaling van €5000 voor zijn ‘willen we méér of minderheden’ uitspraak, Maurice de Hond koos lange-ijeren voor zijn geld nadat zijn voorstel om de korte-ei en de otje-ou in de ban te doen op landelijk verzet stuitte, en ouderen in Hellevoetsluis pleegden massaal plascontractbreuk door een te lang opgehouden kleine boodschap noodgedwongen via hun broekspijpen in hun orthopedische schoenen te laten lopen.
Pieken en dalen
Zo, oktober is achter de rug. De Zwarte Pieten discussie is weer uit de mottenballen gehaald, André Hazes jr. liep jammerlijk de Nobelprijs voor de Originaliteit mis door zijn pasgeboren zoon André Hazes jr. te noemen, en de plots opgedoken horrorclowns zijn na hun kortstondige moment of fame afgeserveerd door het mediacircus en zitten afgeschminkt weer Goede Tijden Slechte Tijden te kijken in hun Spiderman pyjama’s.
Schone slaapster
Met overdreven voorzichtigheid druk ik de deurklink naar beneden. Het gepaard gaande gekraak gaat door merg en been, bang als ik ben dat mijn dochter er wakker van zal worden. Gek, want dat is nu juist de aanleiding om haar kamer te betreden. Het is immers de hoogste tijd om aan te kleden, te gaan eten en naar school te gaan. Maar ik kan het simpelweg niet over mijn hart verkrijgen om haar bruut te wekken uit haar serene slaap.
Donker oranje
Onlangs viel er een herinnering van de RDW op de deurmat; of ik alsjeblieft niet wil vergeten dat mijn rijbewijs binnenkort verlengd moet worden. Als mijn functie zich liet omschrijven als ‘het zich laten omringen door irritante en asociale medeweggebruikers’, dan stond ik aan de vooravond van een verlenging van mijn ambtstermijn met tien jaar.
Kleefomstandigheden
Zo, september is achter de rug. De miljoenennota is als vanouds uitgelekt met het gemak alsof het een pot bruine bonen betrof en de troonrede is volgens traditie op slaapverwekkende wijze voorgedragen door koning Pils. Het mocht de pret allemaal niet drukken, want zoals gebruikelijk stond Prinsjesdag weer volop in het teken van uiterlijk vertoon: Minister Dijsselbloem poseerde gewillig met zijn uit de kloten gegroeide attachékoffertje, Máxima baarde opzien door zich te hullen in het koninklijke douchegordijn, en man man man, wat had Marianne Thieme een achterlijke hoed op. Grote afwezige dit jaar was natuurlijk de gouden koets. Die werd echter al snel in populariteit voorbijgestreefd door het glazen reserverijtuig en zal binnenkort worden omgesmolten om Amalia’s toekomstige zakcentje van 1,5 miljoen euro te kunnen bekostigen. Jaja, het was me het prinsjesdagje wel…
In de lift
Zijn bureaustoel slaakt een korte zucht van verlichting als Jordi oprijst. De overijverige accountmanager houdt het voor gezien vandaag en trekt gretig zijn verschoten jas van de kapstok. Eindelijk weekend! Doordat hij vanmiddag uitzonderlijk veel accounts heeft moeten managen, is het wat later geworden dan gehoopt. Operatie stuifzand heeft een uurtje geleden al plaatsgehad en de elfde verdieping is uitgestorven. De schoonmaaksters zijn zojuist langs geweest en de geur van chemisch gemanipuleerde citroentjes prikkelt Jordi’s neusgaten terwijl hij met zijn jas onder de arm over de afdeling loopt.
Vertrouwde sleur
Zo, augustus is achter de rug. De Olympische Spelen zijn afgelopen, de winnaars gehuldigd en de verliezers met een losersvlucht naar huis gestuurd. In twee weken tijd hebben de sporters er 450.000 condooms doorheen gejaagd en ook het olympisch dorp is uiteindelijk toch nog klaargekomen. Yuri van Gelder heeft zich onder het motto ‘Wat snuift het?’ gestort op het schnabbelcircuit en zijn misgelopen finale alsnog ten tonele gebracht op Lowlands, zodat het ook voor hem toch nog een zomer werd om door een ringetje te halen.
Kommertijd
Vroeger gebeurde er in de zomermaanden weinig wereldschokkends. Te midden van het geweld van alledag trad bij het aanbreken van de maand juli een soort zomerverlet in werking, waarin de zorgeloosheid van boeren, burgers en buitenlui gewaarborgd was. Het stelde ons in staat om na een jaar lang zwoegen – of op z’n minst acte de présence geven – op kantoor, bouwplaats of andere locatie van tewerkstelling, onbekommerd te genieten van een welverdiende vakantie in binnen- of buitenland.