Plichtsgetrouw draait de draaideur haar volautomatische rondjes. Ik lift een half rondje mee naar buiten en houd halt onder de luifel van het kantoorpand, waar ik mijn brood verdien. Het regent pijpenstelen. Ik zucht hardop en onderdruk de neiging om onverrichterzake terug naar binnen te gaan; afspraak is immers afspraak.
Wat mei betreft
Zo, mei is achter de rug. Onze mama’s zijn weer massaal aan het lijnen geslagen na het eten van een overdosis moederdagbonbons, de Songfestivalkoorts is abrupt verdwenen na een teleurstellende elfde plaats voor onze zingende decolletés, Donald Trump toonde zich een klimatennaaier door de stekker uit het Parijse klimaatakkoord te trekken, en Q-Park wist uiteindelijk haar apparatuur weer aan de praat te krijgen na een serie ransomaanvallen, die gezien de gebruikelijke parkeertarieven miljoenen aan omzet gekost moeten hebben.
Lees verder
Markje
“Mama?”
“Ja Markje?”
“Jesse wil niet meer met me spelen.”
“Meen je dat nou? Waarom niet, schatje?”
Deconditioneren
Midden op straat ligt een bebloed jongetje roerloos voor een stilstaande auto. Zijn moeder huilt hysterisch terwijl ze op haar knieën voorovergebogen over haar oogappeltje leunt. Het geluid van sirenes van toesnellende hulpdiensten zwelt aan. Dan wordt plots je televisiescherm zwart en verschijnt het logo van Veilig Verkeer Nederland in beeld, gevolgd door de tekst “Appen in het verkeer kost levens.” Einde commercial.
Koninklijke zaken
Zo, april is achter de rug. De chocoladehazen zijn achter de kiezen, de paasprullaria zit weer opgeborgen in doorzichtige plastic dozen op zolder en IKEA heeft de helft van haar jaaromzet in de pocket na de gebruikelijke invasie van koopzieke dågjesmensen op Tweede Paasdag.
Water en wijn
Zo, maart is achter de rug. De koeien staan weer tevreden te grazen in de wei, tuinkeukens en gazonbioscopen zijn van de bergzolder gehaald en we kärcherden ons weer mateloos aan de hogedrukreinigers van de buren, bij wie behalve het gras ook het terras altijd groener lijkt te zijn.
Haagse wind
Zo, februari is achter de rug. De Zweden hebben het dagelijkse leven weer opgepakt na een gruwelijke denkbeeldige terreuraanslag, Badr Hari moet zich voorlopig even afreageren op een poster van Rico Verhoeven aan een gevangenismuur, en televisiekijkend Nederland is in de ban van een nieuw seizoen van Boer Zoekt Vrouw, waarin boer Herman naarstig op zoek is naar vrouwelijk gezelschap voor in zijn maagdenhuis.
All you can vreet
Ze zijn inmiddels niet meer weg te denken uit het semi-culinaire landschap: restaurants waar je voor een vast, laag bedrag jezelf onbeperkt te goed kunt doen aan de meest uiteenlopende lekkernijen die onze aardkloot rijk is. En eerlijk is eerlijk: ik ben groot fan van het genre. Deels omdat ik een krenterige controlfreak ben die graag van tevoren weet dat hij aan het eind van de avond geen persoonlijk faillissement aan hoeft te vragen. Maar vooral omdat je er naar hartenlust kunt variëren en dingen kunt uitproberen die je nog nooit eerder hebt geproefd, al had je dat achteraf gezien meestal graag zo gehouden.
Hard tegen Ard
Zo, januari is achter de rug. De piekdrukte in de sportscholen is weer ten einde, de verkoopcijfers van nicotinepleisters zijn terug op hun oude niveau en Ard van der Steur zit gezellig thuis bij moeder de vrouw te teren op zijn wachtgeld, onder het genot van een kopje koffie met een bonbonnetje.
Gouden douche
Ja hoor, de presidentiële inauguratie is nog niet eens een feit en het gezeik rondom Trump is al begonnen. Op de vooravond van zijn beëdiging als eerste vrouwonvriendelijke president van de Verenigde Staten, werd de omhooggevallen vastgoedmagnaat door Amerikaanse inlichtingsdiensten geïnformeerd over door Russische spionnen in bezit zijnde documenten betreffende zijn vermeende seksuele uitspattingen in Moskou. Hij zou daar met een aantal prostituees onder het motto “Make America Urinate Again” plasseks hebben bedreven in de presidentiële suite van het Ritz Carlton Hotel, aldus welingelichte bronnen.